تفاوت کیفیت فوتبال ایران با اروپا، آمریکای لاتین، کره و ژاپن

تفاوت های بسیار زیادی بین فوتبال ایران و فوتبال مدرن‌تر از ایران وجود دارد که موضوع بحث ما در زمینه کیفیت بازی تیم های ایران با دنیا است.
اولین تفاوتی که می توان در کیفیت بازی فوتبال تیم های ایران و مخصوصاً اروپایی مشاهده نمود پایین بودن سرعت و ریتم بازی آن است و هدف از موضوع پیدا کردن راهکارهایی است که این سرعت را حداقل 10 تا 20 درصد بالا بریم. مهم تر از خود موضوع، پیدا کردن راهکارها برای بالا بردن کیفیت سرعت بازی است و نه صرفاً برشمردن دلایل این مشکل.

تفاوت های بسیار زیادی بین فوتبال ایران و فوتبال مدرن‌تر از ایران وجود دارد که موضوع بحث ما در زمینه کیفیت بازی تیم های ایران با دنیا است.
اولین تفاوتی که می توان در کیفیت بازی فوتبال تیم های ایران و مخصوصاً اروپایی مشاهده نمود پایین بودن سرعت و ریتم بازی آن است و هدف از موضوع پیدا کردن راهکارهایی است که این سرعت را حداقل 10 تا 20 درصد بالا بریم. مهم تر از خود موضوع، پیدا کردن راهکارها برای بالا بردن کیفیت سرعت بازی است و نه صرفاً برشمردن دلایل این مشکل.
مواردی که احتمالاً به عنوان دلایل این عقب ماندگی مطرح می‌شوند عبارتند از:
-کیفیت پایین تمرینات (کم بودن، زیاد بودن، غیر مدرن بودن آنها)
-نداشتن فرهنگ و اخلاق حرفه ای بازیکنان (در زمینه تغذیه، خواب، استراحت، موارد بهداشتی، زندگی خصوصی، استعمال الکل، داروی غیر ضروری، داروهای مضر و ...)
-دانش فنی و تمرینی پایین مربیان.
-نداشتن تجربه زندگی و بازی در غرب.
-عقب ماندگی تاکتیکی.
-ضعف تکنیکی که باعث می شود بازیکنان زمان زیادی را صرف کنترل توپ و سپس ارسال آن نمایند.
-کیفیت پائین زیرساخت های تمرینی.
-کمبود وسایل و امکانات تمرینی.
-نداشتن استادیوم ها و زمین های مناسب مسابقه.
-غیر حرفه ای بودن تبلیغات و پخش تلویزیونی.
-غیر حرفه ای بودن باشگاه ها و نداشتن کادر مناسب مدیریتی و اداری در باشگاه ها.
-ضعف مالی باشگاه ها.
-غیبت جنس مخالف در زمان تمرینات و مسابقات.
-کادر پزشکی و توانبخشی ضعیف و کمبود امکانات پزشکی.
-عدم شناخت کادر پزشکی از نیازهای فوتبال مدرن.
-مطرح نشدن کیفیت فوتبال و اهمیت ندادن به آن در رسانه.
-تولید و درخواست کیفیت بهتر فوتبال از طرف رسانه ها.
-اهمیت دادن بیش از حد رسانه ها به مسایل حاشیه ای.
-جو استادیوم ها، شاد نبودن آنها و ضعف امکانات رفاهی.
موارد ذکر شده بالا همگی می توانند جزئی از این تفاوت باشند ولی یک مساله مهم است و آن این است که ایرانی ها از نظر شکل، قیافه، فیزیولوژی، ساختار بدنی و تطابق با محیط معمولاً در وضعیت خوبی قرار دارند. برای نمونه شما می توانید فوراً تشخیص بدهید که یک شخص پاکستانی، هندی، چینی یا ژاپنی است ولی تشخیص یک ایرانی با یک شهروند اروپای میانه و اروپای جنوبی مشکل است. بنابراین از نظر فاکتورهای اولیه مشکل خاصی وجود ندارد و مهم تر از آن این است که بازیکنانی که طی این 15-10 سال گذشته به کشورهای اروپایی ترانسفر شدند هیچ کدام از آنها مشکل تطابق ریتمی و بدنی با فوتبال اروپا نداشتند و اکثر آنها بعد از چند هفته گذراندن دوران تطابق خیلی سریع خود را از نظر ریتم بازی و آمادگی بدنی با بازیکنان خود هماهنگ كردند. بنابراین مشکل اصلی مسایل زیربنایی نیستند بلکه مشکل این است که فوتبال ایران نمی تواند از ماکزیمم توانایی های این بازیکنان در هنگام مسابقه استفاده نموده و حداکثر خود را عرضه نمایند.
با این حساب چطور می توانیم از همین قابلیت ها و توانایی های بازیکنان ایرانی در زمان مناسب (تمرین و مسابقه) و با حداکثر کارایی بهره بگیریم؟