یازده تصویر از بین تیفوسی ها/ آری ای برادر گریه هم کاریست!

در دو سوي مسير خروجي در غربي نيروهاي گارد ويژه به فاصله از هم ايستاده بودند اما براي آن لشگر شكست خورده مگر جاني باقي مانده بود تا دست به شورش و اغتشاش بزنند

1) 15 دقيقه بعد از شروع بازي در وي آي پي جايي براي نشستن نبود.صندلي ها كه پر شد بقيه را فرستادند روي پله هاي كنار صندلي ها تا همه باه صورت ديفالت و با فرمت مهربان كنار هم بنشينند و قهرماني تيم محبوبشان را ببينند.خيلي ها جاي خودشان ننشسته بودند و دعوا بر سر صندلي بهترين بخش از سكوها تا پايان نيمه اول ادامه داشت.با اين حال همه آنهايي كه در وي آي پي بودند به اين دعواهاي جدي هم مي خنديند و هيچ چيز را جدي نمي گرفتند.بعضي ها تخمه اي مي شكاندند و گروهي سيگاري دود مي كردند تا تفريح شان تكميل شود.بعضي هم مشغول حرف زدن بودند و تكه پراني ،كاري هم به آنچه در زمين فوتبال مي گذشت نداشتند.براي آنها رسيدن به گل و انفجار موج سرخ روي سكوها بهترين و تنها اتفاق ممكن بود كه رخ مي دهد.براي خيلي از آنها آنچه در زمين مسابقه مي گذشت اهميت نداشت؛برق جام جلوي چشم همه بود و كسي فكربد به سرش راه نمي داد.شعار بود و شعار؛در وصف قهرماني و البته عروسي تهران و سوزش اصفهان.

2)«استرس» كلمه اي بي معني بود براي خيلي از آنها كه روي سكوها فشفشه هاي سرخ رنگ شان را خيلي زودتر از جشن قهرماني و با گل دوم روشن كرده بودند.طبيعي بود كه آن جمعيت 6-5 هزار نفري زردپوش ضلع جنوب غربي سكوها هم بيشتر در موضع ضعف باشند چرا كه صدايش آنقدر بلند نمي شد تا تن ورزشگاه را بلرزاند.تنها لحظه اي كه سپاهان گل مي زد ،90 درصد ورزشگاه به كما مي رفت و آن موج زرد روي سكوها به حركتي ايستا در مي آمد و گرنه در بقيه دقايق حتي در لحظاتي كه جريان بازي به سود ميهمان پيش مي رفت سكوهاي سرخ به آن طيف 6-5 هزار نفري ور مي گفت و براي هر افسوس شان از بابت موقعيت هاي از دست رفته جوابي محكم و بي ادبانه داشت.

3)كم كم استرس براي خيلي از آنها كه آمده بودند جشني بگيرند و تفريح شان را با قهرماني تكميل كنند معني خاصي پيدا مي كرد.برخي از آنها به شيشه هاي جايگاه خبرنگاران مي زدند تا از نتيجه نهايي فولاد – استقلال خبري بگيرند ،بعد از اينكه جواب مي گرفتند به اين فكر مي كردند كه«اگر امشب پرسپوليس قهرمان نشود چقدر بد خواهد شد».براي بعضي هايشان اما كري تهران و اصفهان اهميت داشت و به اين فكر مي كردند كه اگر تيم محبوب شان جام بگيرد شكست سپاهان در دو جبهه متفاوت و در يك روز چقدر شيرين خواهد شد.آنها همچنان به قهرماني تيم محبوب شان اميدوار بودند و شعار تهران – اصفهان بعد از گل دوم از زبان شان نمي افتاد تا اينكه گل دوم زردها در باغچه نيلسون و دوستان روئيد و تا پايان قصه 120 دقيقه اي استرس شد همه چيز سكوها.

4)ضربات پنالتي كه تمام شد 100 هزار نفر يكباره يخ زدند.اين انجماد البته از همان پنالتي اول نوروزي شروع شده بود و نشانه هاي لرزش را مي شد در پيكر تك تك چهرهاي سرخ شده در ورزشگاه ديد.انجماد بعد از پنالتي آخر اصفهان تكميل شده بود.حالا صداي آن 5 هزار نفر بيشتر از تمام ساعاتي كه آنها طايفه كوچكي در محاصره جمعيتي انبوه به نظر مي آمدند،به گوش مي رسيد.سكوت وحشتناكي روي سكوها را فرا گرفته بود.هيچ كس با كناردستي اش حرف نمي زد.خيلي ها بدون اينكه حرفي بزنند و شعاري بدهند راه خروج را پيش گرفته بودند.مقابل كريدورهاي خروجي انبوه جمعيت مجالي براي خروج نمي داد و چقدر تلخ بود به عقب برگشتن و نگاه به مستطيل سبزي كه به جاي سرخ شدن زرد شده بود.

5)در كمتر از 10 دقيقه تقريبا نود درصد سكوها خالي شده بود اما اين بار نيروي انتظامي هيچ كس را بيرون نمي كرد.جزيره هاي متعدد و پراكنده اي در جاي جاي استاديوم تشكيل شده بود .اكثر آنها مات و مبهوت دست روي سر گذاشته و بي دليل منتظر شروع جشن قهرماني بودند،شايد براي اينكه از ترافيك بيرون ورزشگاه كاسته شود يا حرص شان ر ا هملان جا خالي كنند و خانواده از اخم هايشان در امان باشد. آن طرف و چند متر پايين تر از سكوها مهدي مهدوي كيا در حال بوسيدن چهار گوشه زمين است . آنهايي كه در حال خروج از ورزشگاهند با صداي تشويق كيا از سوي چند ده نفر كنار «وي آي پي» سري برگرداندند اما حال برگشتني نبود.آنها بايد مي رفتند تا شايد كمتر غصه بخورند.

6)كم كم جشن سپاهاني ها در حال شكل گرفتن بود.در سكوهاي ضلع جنوب غربي غوغايي برپا شد.سپاهاني ها كه پشت يك سد انساني منتظر خواندن نام شان و حركت به سوي استيج قهرماني بودند دست ها را بالا برده و براي هواداران شان ريتم گرفته بودند.چند متر اين طرف تر پرسپوليسي هاي دو آتشه اي كه طاقت ديدن نداشتند كم كم راه خروج را پيش گرفته بودند.بعضي از آنها در پله هاي انتهايي لحظه اي رو به سكو هاي زرد مي ايستادند و سپاهاني ها را به باد ناسزا مي گرفتند اما خب صداي شان در ميان هلهله زردها به جايي نمي رسيد.صداي دشنام اين هوليگان هاي بي اعصاب آنقدر بلند بود كه اندك حاضران روي سكوهاي سرخ با تعجب بر مي گشتند و همزمان با گرد شدن چشم هايشان به حال نزار خودشان برمي گشتند.آن طرف اما سپاهاني ها وقعي به اين دشنام هاي از سر خشم نمي گذاشتند و بعضا خنده شان مي گرفت.حاصل اين خنده ها شعاري بود كه بيشتر روي اعصاب اندك پرسپوليسي هاي حاضر در ورزشگاه مي رفت.آنجا كه گروهي از زردها با لهجه اصفهاني فرياد مي زدند «پرسپوليس قهرمان» و گروه ديگر جواب مي دادند:«هههههههههه».

7)تمام آن زرورق هاي خرد خرد طلايي كه بعد از بالا رفتن جام روي هوا پخش شد مي شد به رنگ قرمز باشد اما نشد.اصلا اگر پرسپوليس قهرمان مي شد تناسب زمينه رنگ اسپانسر جشن با لباس هاي بازيكنان سرخپوش چقدر بهم مي آمد.آتش بازي بي نظير و نورافشاني آسمان ورزشگاه هم به جاي ده هزار آدم خوشحال براي صد هزار فرد سرتاسر كاميابي برگزار مي شد.اينها همه فكرهايي بود كه در تمام زمان برگزاري جشن قهرماني از سر پرسپوليسي ها مي گذشت.يكي كه بيرون ورزشگاه ايستاده بود با تماشاي نورهاي رنگارنگ آسمان ورزشگاه مي گفت:«حيف شد» و منتظر جوابي بود تا درد و دل كند اما كسي حال درد و دل نداشت.

8)براي پرسپوليسي هايي كه آمده بودند براي تماشاي جشن قهرماني بدتر از اين نمي شد.در روزي كه استقلال كيلومترها دورتر قهرمان شده بود آنها در تهران جام را به دشمن درجه دو 7 سال اخيرشان داده بودند.در اين دقايق پرسپوليسي ها به لباس هاي قرمز همديگر نگاه مي كردند و تاسف مي خوردند.به اينكه حتي اگر لباس پرسپوليس را نداشتند يك تي شرت قرمز پيدا كرده و براي ساپورت تيم شان به تن كرده بودند.به آن جواني كه با پاي شكسته با عصا به ورزشگاه آمده بود فكر مي كردند.به اينكه او مجبور بوده تا بماند و بعد از خالي شدن ورزشگاه راه خروج را در پيش بگيرد و اين ماندن از سر اجبار چقدر دردناك بوده لابد!

9) بيرون گوي آزادي كه حالا آسمانش را دود ناشي از آتش بازي هاي جشن فرا گرفته بود مثل يك شهر طاعون زده به نظر مي رسيد.پرسپوليسي هاي مغموم در گروه هاي دو يا سه نفره راه بيرون را در پيش گرفته بودند و اگر حرفي بين شان رد و بدل مي شد يا از سر بي خيالي ناشي از عصبانيت زياد بود يا غرغر به تعويض ها و تركيب و پنالتي زدن بازيكنان .در دو سوي مسير خروجي در غربي نيروهاي گارد ويژه به فاصله از هم ايستاده بودند اما براي آن لشگر شكست خورده مگر جاني باقي مانده بود تا دست به شورش و اغتشاش بزنند؟داخل ورزشگاه نه صندلي اي شكسته بود نه ناسزايي گوش ها را مي آزرد.رو.ي سكوها همه چيز درست بود مثل چند ساعت قبل از بازي اما تنها چيزي كه شكسته بود دل آن هوادار معلولي بود كه با پيراهن شماره 10 قرمز نيكبخت بي هدف اين سو و آن سو مي رفت.

10)حدود بيست نفر روي چمن هاي محوطه مقابل استخر ولو شده بودند.آنها همان هايي بودند كه طاقت در دل نگه داشتن غصه هايشان را نداشتند .نشسته بودند و از باخت حرف مي زدند.همه شوكه و مبهوت بودند و درلابلاي حرف هايشان بعضا دل نگراني هايشان را نسبت به آينده پرسپوليس مطرح مي كردند كه خب طبيعي بود در آن شرايط نا اميدي تم غالب تمام جواب هاي دوستان شان باشد.

11)بيرون ورزشگاه ازدحام اتومبيل ها 90 دقيقه بعد از پايان مسابقه فرصت فرار را براي مغمومان سرخ نمي داد.براي آنها كه به پرچم هاي سرخ شان بادي نمي وزيد و بعضا جايي ميان دست هايشان غلاف شده بود.حتي براي آن دو جواني كه در صندوق عقب آن پرايد سفيدرنگ پرچم به دست داشتند هم اين نشانه اي بود براي همدردي با اتومبيل هاي اطراف.داخل اتومبيل ها اما سكوتي تلخ حكمفرما بود.هيچ كس با كنار دستي اش حرف نمي زد و همه مات و مبهوت كف خيابان را تماشا مي كردند.داخل هر ماشين حتما مي شد فردي را ديد كه سر به شيشه چسبانده و خود را در جيزيره اي متروك و بدون اميد براي نجات مي بيند.

در اين ميان راننده يك اتومبيل تك سرنشين نه ناراحت است،نه كپ كرده.او براي يكي از اتومبيل ها كه از ناراحتي بقيه خنده شان گرفته پيراهن استقلال را نشان مي دهد و خنده اي گوشه لب هايش دارد.او در ميان آن همه اتومبيل مغموم تنها به موزيك شادش گوش مي دهد آما هيچ كس ناي پريدن به او را ندارد؛براي پرسپوليسي ها شوك وارده آنقدر بزرگ و عميق است كه مجالي براي كركري هاي رايج نمي ماند.براي آنها 15 ارديبهشت 92 مي تواند يك روز فراموش نشدني باشد .روزي كه مي توانست در ميان آن همه نور و روشنايي جشن با اميد به روزهاي بهتري در آينده توام باشد اما شبي تاريك و دلسردي همه روزشان را به نام خود كرده بود.15 ارديبهشت براي آن جمعيت صد هزار نفري شب بود،شبي تلخ تر از زهر هلاهل!