آقای کفاشیان! برای لیگ بی هدف ما ۵ تیم هم زیادی است!

کفاشیان شبیه همه ماست. شبیه‌‌ مایی که ابراهیمی بی‌انضباط را پتک می‌کنیم بر سر مربی و تیم‌مان که مجیدی را به تمام موفقیت‌های تیم و زحمات بازیکنان‌مان ترجیح می‌دهیم.

دیشب شب سیاهی برای فوتبال ایران بود. این‌که نمایندگان فوتبال ما همه در مقابل نمایندگان رقیب سنتی عربستان آن هم در تقارنی عجیب ببازند به خودی خود عجیب هست. اما نه. اگر فکر می‌کنید بخاطر این شکست‌ها شب سختی بوده لطف کنید و مصاحبه آقای کفاشیان در کرمان را مطالعه کنید. آن وقت شاید با بنده هم‌عقیده شوید که بلی، از این بد‌تر نیز می‌شود. دیشب بخش دیگری از تاریخ این فوتبال برای من دفن شد. نه جناب کفاشیان که از جمع سخنان ایشان می‌شود فهمید تمام آن‌ها که این فوتبال را کنار ایشان آنالیز می‌کنند نیز رنگ یاس و نابودی دارند. مگر چه گفته است؟ چرا نا‌امیدی؟

۱- آقای کفاشیان عزیز بعد از این همه شکست‌های سریالی فوتبال ایران و قبل از ادامه باخت‌هایمان به فوتبال عربستان گفته‌اند اگر به جام جهانی نرویم این فوتبال شکست بزرگی را متحمل خواهد شد! تحلیل عجیبی از شرایط موجود! اما آقای کفاشیان عزیز. در فوتبال ایران لیگ و تمام تیم‌های پایه نابود شدند اما شما هرگز نگفتید شکست خورده‌ایم؟ شما به طور حتم یادتان نمی‌‌آید اما همین مردم که می‌گویید بگذارید به ما بخندند می‌دانستد نام کی‌روش فقط سرپوشی به تمام اشتباهات این فوتبال است.

عربستان که ما را له کرده نیز مثل ما فکر می‌کرد. بر روی فوتبال بدون پایه‌اش با نام بزرگ ریکارد قمار کرد و رفت. حالا تیم ملی ندارد. اما باور کنید ما بیشتر از آن‌ها شکست خورده‌ایم. آن‌ها لااقل شور و اشتیاق تماشاگران‌شان را دارند. اما ما همه را فدایحضور یک هفته‌ای در برزیل کردیم. و یادمان رفت بهایش ۴سال رقص سامبا بر سر قبر این فوتبال فقیر است. برای این یک هفته اقامت رویایی در برزیل و اضافه کردن آن به تالار افتخارات‌تان فوتبال فلک‌زده ما را در بی‌افتخاری محض به کما بردید. با شما ما همین حالا شکست خورده‌ایم. امیدی نداشته باشید. حتی اگر برزیل ویزا نخواهد، باز هم ما جهانی نیستیم.

۲- در این ماجرا سیاه‌تر از این هم نقطه‌هایی هست. مثلا وقتی گفته‌اید در حال حاضر هیچ برنامه‌ای برای تیم‌های ملی دیگرمان نداریم. گفته‌اید اول بزرگسالان بعد تیم‌های دیگر. و چقدر راحت. شما اتمام حجت کرده‌اید. فقط من باید موفق باشم هم فریاد نمی‌خواهد. تیم امید و نوجوانان و نونهالان به سلامت. کی‌روش را عشق است. حتی اگر گفته باشید راضی از کارش نیستید. برای شما جای تحلیل فنی و استعدادیابی و بی‌مهری به جوانان خودمان و تیم بستن در اروپا باقی نمانده است.

اما حتما به گوش‌تان نرسیده که مربیان تیم‌های پایه فقط بازیکنانی را دعوت می‌کنند که پول بلیت‌هایشان را خودشان یا باشگاه‌شان پرداخت می‌کنند؟ حتما اشک نونهالی که بخاطر عدم تمکن مالی به تیم ملی نرفت و از فوتبال زده شد را ندیده‌اید؟ حق با شماست. اشکان مصدوم شده. به فکر دکتر در انگلستان باشید. جوانان دهاتی و پاپتی اگر خدای استعداد هم باشند بلیت‌هایشان را خودشان بدهند. نتوانستند هم هزینه‌ها بالاست. بروید اشکان شوید و بیایید.

۳- البته شما حق دارید. وقتی تراکتور حتی یک بازیکن جوان و بومی ندارد و سپاهان با آن سرمایه‌گذاری گسترده از تیم‌های پایه تزریق نمی‌کند و استقلال در این چند سال فقط جام خواسته و از بازیکنان پایه پول هم گرفته و پرسپولیس با اسم نوجوانان تیم‌های دیگر مانور می‌دهد؛ شما حق دارید. حق دارید به تیم بزرگسالان خودتان دقت کنید. مگر شما با آن‌ها چه فرقی دارید. خودخواه باشید. تیم‌های عربستانی که همیشه به پست ما ایرانی‌ها نمی‌خورند. بازیکن هم کم آوردیم از تیم‌های سازنده دیگر می‌خریم. باشگا‌ه‌هایمان که می‌خرند. ما نیز از آلمان می‌آوریم! دنیای تجارت است. ما چه از قطر کم داریم. تازه این‌ها یک رگی از ما هم دارند. دو رگه!

۴- گفته‌اید لیگ تحت هر شرایطی ۱۶ تیمی برگزار می‌شود. حق با شماست و مشاوران‌تان. لیگ ما ۵ تیم هم زیادش است. اما نگفته‌اید چرا؟ چون از برگزاری لیگ هم هدفی را دنبال نمی‌کنید. حتی برای تیم ملی محبوب‌تان هم مهم نیست فوتبالیست از کجا تزریق می‌شود. فقط تیم‌هایی و بازیکنانی که عوض می‌شوند. قیمت همه بالا برود مهم نیست. چمن نداریم مهم نیست. باشگاه‌ها تیم‌های پایه ندارند مهم نیست. دلالیسم بیداد می‌کند مهم نیست. به گفته شما تا جام جهانی شکست نخورده‌ایم، اما امیدواری‌تان قابل تحسین است. فوتبالی که هیچ ندارد با ۱۶تیمی شدن که پیشنهاد‌‌ همان آقای کی‌روش نه چندان موفق به گفته خود شماست همه چیز حل می‌شود. فقط نگویید به‌خاطر‌ AFC تیم سازنده اما به تازگی فقیر شده ذوب‌آهن در خطر سقوط است که خنده‌مان بیشتر نشود.

حرف آخر

راستش را بخواهید کفاشیان شبیه همه ماست. شبیه من شبیه تو. شبیه‌‌ همان مایی که ابراهیمی بی‌انضباط را پتک می‌کنیم بر سر مربی و تیم‌مان. که مجیدی را به تمام موفقیت‌های تیم و زحمات بازیکنان‌مان ترجیح می‌دهیم. شبیه ما وقتی خوزه را نیامده دکش کردیم تا علی کریمی که حاشیه ساخته بود بیاید. دایی را هو کردیم و سال بعد تازه فهمیدیم باید استیلی را هو کنیم. شبیه تو که فرزندت را به استادیوم می‌آوری اما می‌دانی دستت باید روی گوشش باشد. شبیه مدیرانی که دست از سر مایلی مهربان و کریمی خاص و درخشان که «فنی‌اش خوبه!» برنمی‌دارند. اصلا ما همه شکل کفاشیانیم. پس بیایید به حال خودمان با هم بخندیم. نه این‌که به قول آقای کفاشیان به هم بخندیم.

منبع: محمد باقر زنگنه – گل